05.2018 : VALK dient dossier in bij RvS tegen milieuvergunning Pidpa
In het natuurgebied Balen Scheps startte Pidpa vele jaren geleden een waterwinning. Hierdoor vielen beschermde moerassen droog en werden Europees beschermde habitats aangetast.
VALK slaagde er in de waterwinningsvergunning in 2011 te laten vernietigen door de Raad van State, en na hervergunning door Schauvliege begin 2012, opnieuw te laten vernietigen in 2014.
In 2017 vroeg Pidpa een nieuwe milieuvergunning voor de grondwaterwinning in het habitatgebied aan.
Op 10 augustus leverde de Bestendige Deputatie van de provincie Antwerpen een nieuwe vergunning af aan Pidpa. Dat is merkwaardig, want de provincie Antwerpen is meerderheidsaandeelhouder van Pidpa (de overige aandeelhouders zijn gemeentebesturen). De provincie reikt hiermede een vergunning aan zichzelf uit. VALK ging in oktober 2017 in beroep tegen deze vergunning. Minister Schauvlieghe, wat had je verwacht, bevestigde op 15 maart 2018 in beroep de nieuwe vergunning aan Pidpa. Slechts op enkele details werd de vergunning een klein beetje verstrengd.
Op 18 mei 2018 diende VALK een verzoekschrift in bij de Raad van State met de vraag deze vergunning te vernietigen. Deze procedure loopt nu. Pidpa vroeg en verkreeg de toelating van de Raad om op te treden als tussenkomende partij. De waterwinning veroorzaakt, volgens de gegevens van het MilieuEffectenRapport (MER) van Pidpa, een verdroging over een oppervlakte van 468ha in de winter en 174 ha in de lente, met grondwaterpeilen die centraal in de winningszone dalen tot – 75 cm. Daarbovenop heeft de waterwinning een dramatisch negatief effect op de in de Netevallei voorkomende kwel (opstijgend grondwater van een heel andere chemische samenstelling dan het water in beken en grachten).
De Europees te beschermen habitats in het gebied, o.a. laagveenmoerassen en elzenbroekbossen, hebben hoge grondwaterstanden heel veel kwel nodig. In heel Vlaanderen zijn 80% de Europese habitats in ‘slechte staat van ontwikkeling’, met natte habitats die her het ergst aan toe zijn. Vlaanderen is, net zoals de andere lidstaten, actief verplicht deze habitats in ‘goede staat van ontwikkeling’ te brengen. Een vergunning verlenen voor een grondwaterwinning in een moerasgebied, waarbij die winning een verdrogend effect heeft over een oppervlakte van bijna 5 vierkante kilometer, gaat lijnrecht in tegen de Europese natuurbeschermingsregels.
Het staat nu al vast dat dat in Vlaanderen het behalen van de Europese habitatrichtlijn niet gaat lukken, zelfs niet met de erg lage doelstellingen die Vlaanderen zich heeft gesteld.
De droge zomers van 2017 en 2018 drukken ons met onze neus op de feiten: het is rampzalig gesteld met onze grondwatervoorraden, waar we in Vlaanderen heel nonchalant mee omspringen. De zaak Pidpa draait volledig rond gebruik van fossiele grondwaterlagen ne verdroging, de zaak kippenstallen Van Schil heeft er voor een belangrijk deel ook mee te maken.
VALK slaagde er in de waterwinningsvergunning in 2011 te laten vernietigen door de Raad van State, en na hervergunning door Schauvliege begin 2012, opnieuw te laten vernietigen in 2014.
In 2017 vroeg Pidpa een nieuwe milieuvergunning voor de grondwaterwinning in het habitatgebied aan.
Op 10 augustus leverde de Bestendige Deputatie van de provincie Antwerpen een nieuwe vergunning af aan Pidpa. Dat is merkwaardig, want de provincie Antwerpen is meerderheidsaandeelhouder van Pidpa (de overige aandeelhouders zijn gemeentebesturen). De provincie reikt hiermede een vergunning aan zichzelf uit. VALK ging in oktober 2017 in beroep tegen deze vergunning. Minister Schauvlieghe, wat had je verwacht, bevestigde op 15 maart 2018 in beroep de nieuwe vergunning aan Pidpa. Slechts op enkele details werd de vergunning een klein beetje verstrengd.
Op 18 mei 2018 diende VALK een verzoekschrift in bij de Raad van State met de vraag deze vergunning te vernietigen. Deze procedure loopt nu. Pidpa vroeg en verkreeg de toelating van de Raad om op te treden als tussenkomende partij. De waterwinning veroorzaakt, volgens de gegevens van het MilieuEffectenRapport (MER) van Pidpa, een verdroging over een oppervlakte van 468ha in de winter en 174 ha in de lente, met grondwaterpeilen die centraal in de winningszone dalen tot – 75 cm. Daarbovenop heeft de waterwinning een dramatisch negatief effect op de in de Netevallei voorkomende kwel (opstijgend grondwater van een heel andere chemische samenstelling dan het water in beken en grachten).
De Europees te beschermen habitats in het gebied, o.a. laagveenmoerassen en elzenbroekbossen, hebben hoge grondwaterstanden heel veel kwel nodig. In heel Vlaanderen zijn 80% de Europese habitats in ‘slechte staat van ontwikkeling’, met natte habitats die her het ergst aan toe zijn. Vlaanderen is, net zoals de andere lidstaten, actief verplicht deze habitats in ‘goede staat van ontwikkeling’ te brengen. Een vergunning verlenen voor een grondwaterwinning in een moerasgebied, waarbij die winning een verdrogend effect heeft over een oppervlakte van bijna 5 vierkante kilometer, gaat lijnrecht in tegen de Europese natuurbeschermingsregels.
Het staat nu al vast dat dat in Vlaanderen het behalen van de Europese habitatrichtlijn niet gaat lukken, zelfs niet met de erg lage doelstellingen die Vlaanderen zich heeft gesteld.
De droge zomers van 2017 en 2018 drukken ons met onze neus op de feiten: het is rampzalig gesteld met onze grondwatervoorraden, waar we in Vlaanderen heel nonchalant mee omspringen. De zaak Pidpa draait volledig rond gebruik van fossiele grondwaterlagen ne verdroging, de zaak kippenstallen Van Schil heeft er voor een belangrijk deel ook mee te maken.