De sneakermethode : Een alternatieve methode voor meten watervervuiling
Vervuiling van waterlopen of meren is meestal ook zichtbaar door vermindering van de helderheid van het water.
Er bestaat een internationaal standaard-systeem om de doorzichtbaarheid van water te meten: met de Secchi-schijf. Dat is een witte schijf van 1 voet (ongeveer 31 cm) die in het water wordt gestoken. De grootste diepte waar je de schijf nog kunt zien geeft de helderheidsgraad aan. In wetenschappelijke rapporten over helderheid van water zal je de Secchi-maat tegenkomen.
Tegenwoordig wordt de helderheid van meren, rivieren en zeeën gemeten vanuit aardobservatiesatellieten van de Nasa en de Esa. Die metingen geven informatie over vervuiling, opwervelen van modder door weer en wind, helpt om erosie te volgen, om wolken plankton te vinden of vertelt iets over overmatig gebruik van meststoffen in de landbouw, erosie door kappen van oerwouden, lozing van afval of het effect van waterzuiveringsinstallaties. Het nadeel van die officiële wetenschappelijke gegevens is dat het publiek zich er niet door aangesproken voelt. Maar toen liep Nasa-oceanograaf Lachlan McKinna de gepensioneerde senator Bernie Fowler tegen het lijf.
Fowler, 93 jaar, stapte op zondag 11 juni met klederen aan plechtig de Patuxent-rivier in, nabij Washington. Dat doet hij al 30 jaar lang telkens in juni. Met witte sneakers aan. De Patuxent komt uit in de Chesapeake Bay. Fowler: ‘Ik herinner me hoe ik in mijn jonge jaren het water in waadde om krabben te vangen, en dat ik dan mijn sneakers nog kon zien als ik tot aan mijn borst in het water stond. Toen ik dat in de jaren ’80 nog eens overdeed, zag ik ze al niet meer toen het water aan mijn enkels kwam.’
Senator Fowler had het gevoel van de eenvoudige boodschappen van de politicus en maakte van zijn vaststelling een officieel evenement. Sedert 1988 houdt hij jaarlijks een ‘wade-in’.
Dan stapt hij met witte cowboyhoed, overall, witte sneakers en een heel publiek volgelingen de rivier in en meet tot hoe diep hij zijn sneakers nog kan zien. Zijn actie is inmiddels zo bekend zodat ook andere politici en de gouverneur van de staat Maryland meewaden.
Fowler gebruikt al dertig jaar dezelfde sneakers. Ze zijn erg versleten en zijn tenen zitten erdoor.
En al dertig jaar publiceert hij jaarlijks zijn sneaker depth index. Die schommelt de jongste twintig jaar tussen 70 en 120 centimeter (105 cm in 2017).
Oceanograaf Mc Kinna vroeg zich af of de dertigjarige gegevensreeks van Fowler met enige betrouwbaarheid in verband konden gebracht worden met de cijfers die hij uit zijn satellietmetingen haalde. Het kostte een hoop wiskundige berekeningen, en ja , het lukte. Er is een algoritme waarmee je de satellietmetingen op een betrouwbare manier kunt omzetten in sneakerdiepte.
Voor de wiskundige geniën die de berekening hiervan wil controleren, het wetenschappelijke artikel hierover van Mac Kinna werd gepubliceerd in het vakblad Optics Express van de Optical Society of Amerika en is 21 bladzijden lang. Nu publiceert de Nasa dus haar satellietgegevens voortaan ook als ‘Fowlers sneakers depth’.
Er bestaat een internationaal standaard-systeem om de doorzichtbaarheid van water te meten: met de Secchi-schijf. Dat is een witte schijf van 1 voet (ongeveer 31 cm) die in het water wordt gestoken. De grootste diepte waar je de schijf nog kunt zien geeft de helderheidsgraad aan. In wetenschappelijke rapporten over helderheid van water zal je de Secchi-maat tegenkomen.
Tegenwoordig wordt de helderheid van meren, rivieren en zeeën gemeten vanuit aardobservatiesatellieten van de Nasa en de Esa. Die metingen geven informatie over vervuiling, opwervelen van modder door weer en wind, helpt om erosie te volgen, om wolken plankton te vinden of vertelt iets over overmatig gebruik van meststoffen in de landbouw, erosie door kappen van oerwouden, lozing van afval of het effect van waterzuiveringsinstallaties. Het nadeel van die officiële wetenschappelijke gegevens is dat het publiek zich er niet door aangesproken voelt. Maar toen liep Nasa-oceanograaf Lachlan McKinna de gepensioneerde senator Bernie Fowler tegen het lijf.
Fowler, 93 jaar, stapte op zondag 11 juni met klederen aan plechtig de Patuxent-rivier in, nabij Washington. Dat doet hij al 30 jaar lang telkens in juni. Met witte sneakers aan. De Patuxent komt uit in de Chesapeake Bay. Fowler: ‘Ik herinner me hoe ik in mijn jonge jaren het water in waadde om krabben te vangen, en dat ik dan mijn sneakers nog kon zien als ik tot aan mijn borst in het water stond. Toen ik dat in de jaren ’80 nog eens overdeed, zag ik ze al niet meer toen het water aan mijn enkels kwam.’
Senator Fowler had het gevoel van de eenvoudige boodschappen van de politicus en maakte van zijn vaststelling een officieel evenement. Sedert 1988 houdt hij jaarlijks een ‘wade-in’.
Dan stapt hij met witte cowboyhoed, overall, witte sneakers en een heel publiek volgelingen de rivier in en meet tot hoe diep hij zijn sneakers nog kan zien. Zijn actie is inmiddels zo bekend zodat ook andere politici en de gouverneur van de staat Maryland meewaden.
Fowler gebruikt al dertig jaar dezelfde sneakers. Ze zijn erg versleten en zijn tenen zitten erdoor.
En al dertig jaar publiceert hij jaarlijks zijn sneaker depth index. Die schommelt de jongste twintig jaar tussen 70 en 120 centimeter (105 cm in 2017).
Oceanograaf Mc Kinna vroeg zich af of de dertigjarige gegevensreeks van Fowler met enige betrouwbaarheid in verband konden gebracht worden met de cijfers die hij uit zijn satellietmetingen haalde. Het kostte een hoop wiskundige berekeningen, en ja , het lukte. Er is een algoritme waarmee je de satellietmetingen op een betrouwbare manier kunt omzetten in sneakerdiepte.
Voor de wiskundige geniën die de berekening hiervan wil controleren, het wetenschappelijke artikel hierover van Mac Kinna werd gepubliceerd in het vakblad Optics Express van de Optical Society of Amerika en is 21 bladzijden lang. Nu publiceert de Nasa dus haar satellietgegevens voortaan ook als ‘Fowlers sneakers depth’.